Twee verhalen
Blijf op de hoogte en volg Henri
20 Februari 2015 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Mijn verblijf in DC staat voor een deel in het teken van verhalen. Verhalen die mijn medestagiairs en ik aanhoren tijdens zogenaamde ‘brownbag lunches’. Een IJM'er, vaak iemand uit het management, vertelt dan iets over zijn of haar levensloop en carrière voor en binnen IJM. Het idee is dat wij als interns zo meer leren over de organisatie, maar ook over christelijk professionalisme en leiderschap. Ik deel graag twee bijzondere verhalen met jullie.
Vorige week was Holly Burkhalter aan het woord, IJM’s Vice President of Government Relations and Advocacy. Holly, een vrouw van middelbare leeftijd, kort van stuk, stijl blond haar en een felle blik, is grofweg verantwoordelijk voor de contacten tussen IJM, de Amerikaanse overheid, en internationale organisaties. Voordat ze bij IJM kwam, werkte Holly binnen diverse Amerikaanse overheidsinstellingen, en als directeur bij Human Rights Watch, één van de grootste mensenrechtenorganisaties ter wereld. Tevens was ze atheïst, alhoewel ze zich tijdens ons gesprek zelf ook afvroeg of je wel echt atheïst bent als je keer op keer God in je hart vervloekt vanwege het lijden van mensen die je binnen je werk ontmoet. In haar boek "Good God, lousy World, and me" (2013) beschrijft ze de diepe bitterheid die ze voelde tijdens interviews met mensen die de genocide in Rwanda overleefden, soms als enige van hun familie of dorp. Ze wist het zeker: als er zulke gruwelen bestaan is het simpelweg onmogelijk dat ook er zoiets bestaat als een goede God.
Maar volgens Holly kwam er langzamerhand een omslag in haar denken. Wat haar zwart-witdenken vooral onder druk zette, was het werk van IJM. Langzamerhand ging ze inzien dat niet God maar mensen elkaar leed aandoen, dat God goed is en de wereld slecht, en dat God mensen wil gebruiken om actief te strijden tegen onrecht. Uiteindelijk ervoer Holly dat God niet alleen in het lijden op deze wereld aanwezig wilde zijn, maar dat Hij zelfs met haar persoonlijk van doen wilde hebben.
Prachtig om te zien en horen hoe een gedreven en getalenteerde vrouw als Holly Burkhalter zich nu inzet voor het streven naar gerechtigheid wereldwijd. Ik zal haar boek voor jullie meenemen naar Nederland, een echte aanrader.
Het tweede verhaal kwam van Kathy Stout-LaBauve, IJM’s Vice President of Aftercare. Na haar studie sociaal werk in Texas werd Kathy een nationaal expert in traumazorg na verkrachting. In 2006 kwam ze bij IJM terecht om een nazorg programma te ontwikkelen voor slachtoffers van mensenhandel, want bevrijde maar getraumatiseerde kinderen en volwassenen hadden veel meer nodig hadden dan alleen voedsel en onderdak. In IJM opvangcentra wereldwijd observeerde Kathy het gedrag van de slachtoffers, en samen met haar team ontwikkelde ze een traumatherapie programma dat tot op heden jaarlijks duizenden mensen helpt om hun verleden te verwerken en een nieuwe toekomst op te bouwen. Zo ontwikkelde Kathy zich niet, zoals Holly, van atheïst tot christen, maar wel van een studente sociaal werk tot de aangewezen persoon die IJM kon helpen om slachtoffers van mensenhandel via traumatherapie een betere toekomst aan te reiken.
Zo hoor en zie ik hier dagelijks dat God leidt, in het klein en in het groot. Zware perioden in ons leven, soms diepe crises, blijken vaak mee te werken aan iets heel goeds. Ze vormen bijvoorbeeld ons karakter, ons leven met God, onze toewijding aan waar het echt om gaat. Ze dragen uiteindelijk bij aan gerechtigheid dicht bij huis of ver weg, en aan de eer van God's naam.
Met mij gaat het goed! Elke dag mag ik mijn steentje bijdragen aan het werk van IJM in Zuidoost Azië. Het zijn lange dagen van veel bronnenonderzoek en schrijfwerk, maar ik haal veel motivatie uit ons einddoel van het opzetten van een hulpproject voor arbeiders die zeven dagen per week, 20 uur per dag (ik kan me er bijna niets bij voorstellen, 20 uur) moeten werken onder loodzware omstandigheden en de altijd aanwezige dreiging van mishandeling of moord. Ik hoop en bid dat er – letterlijk en figuurlijk – hoop gloort aan hun horizon.
Bizar dat ik zelf zoveel vrijheid heb om van het leven hier te genieten. Vorige week zaterdag was ik opnieuw met een paar vrienden op museumjacht. Ons slachtoffer was ditmaal het National Museum of American History. Na afloop zwalkten Liam en ik min of meer doelloos over de straten van DC, langs het Capitool, het Amerikaanse Federale Hooggerechtshof, brede wegen en anonieme monumentale panden. Het is heerlijk om deze wereldstad zo in de avondschemering rustig op je in laten werken.
Buiten is het nu -10, vannacht zelfs tot -20, maar gelukkig kan ik me verwarmen aan het regelmatige contact met Wijnan en de rest van het thuisfront! Oja, de vorige keer heb ik beloofd om nog in te gaan op het Witte Huis. Dat ben ik ook zeker van plan, maar ik heb denk ik nog niet de beste verhalen over het Witte Huis gehoord. Geef me alsjeblieft nog een paar brownbag lunches de tijd...
Vorige week was Holly Burkhalter aan het woord, IJM’s Vice President of Government Relations and Advocacy. Holly, een vrouw van middelbare leeftijd, kort van stuk, stijl blond haar en een felle blik, is grofweg verantwoordelijk voor de contacten tussen IJM, de Amerikaanse overheid, en internationale organisaties. Voordat ze bij IJM kwam, werkte Holly binnen diverse Amerikaanse overheidsinstellingen, en als directeur bij Human Rights Watch, één van de grootste mensenrechtenorganisaties ter wereld. Tevens was ze atheïst, alhoewel ze zich tijdens ons gesprek zelf ook afvroeg of je wel echt atheïst bent als je keer op keer God in je hart vervloekt vanwege het lijden van mensen die je binnen je werk ontmoet. In haar boek "Good God, lousy World, and me" (2013) beschrijft ze de diepe bitterheid die ze voelde tijdens interviews met mensen die de genocide in Rwanda overleefden, soms als enige van hun familie of dorp. Ze wist het zeker: als er zulke gruwelen bestaan is het simpelweg onmogelijk dat ook er zoiets bestaat als een goede God.
Maar volgens Holly kwam er langzamerhand een omslag in haar denken. Wat haar zwart-witdenken vooral onder druk zette, was het werk van IJM. Langzamerhand ging ze inzien dat niet God maar mensen elkaar leed aandoen, dat God goed is en de wereld slecht, en dat God mensen wil gebruiken om actief te strijden tegen onrecht. Uiteindelijk ervoer Holly dat God niet alleen in het lijden op deze wereld aanwezig wilde zijn, maar dat Hij zelfs met haar persoonlijk van doen wilde hebben.
Prachtig om te zien en horen hoe een gedreven en getalenteerde vrouw als Holly Burkhalter zich nu inzet voor het streven naar gerechtigheid wereldwijd. Ik zal haar boek voor jullie meenemen naar Nederland, een echte aanrader.
Het tweede verhaal kwam van Kathy Stout-LaBauve, IJM’s Vice President of Aftercare. Na haar studie sociaal werk in Texas werd Kathy een nationaal expert in traumazorg na verkrachting. In 2006 kwam ze bij IJM terecht om een nazorg programma te ontwikkelen voor slachtoffers van mensenhandel, want bevrijde maar getraumatiseerde kinderen en volwassenen hadden veel meer nodig hadden dan alleen voedsel en onderdak. In IJM opvangcentra wereldwijd observeerde Kathy het gedrag van de slachtoffers, en samen met haar team ontwikkelde ze een traumatherapie programma dat tot op heden jaarlijks duizenden mensen helpt om hun verleden te verwerken en een nieuwe toekomst op te bouwen. Zo ontwikkelde Kathy zich niet, zoals Holly, van atheïst tot christen, maar wel van een studente sociaal werk tot de aangewezen persoon die IJM kon helpen om slachtoffers van mensenhandel via traumatherapie een betere toekomst aan te reiken.
Zo hoor en zie ik hier dagelijks dat God leidt, in het klein en in het groot. Zware perioden in ons leven, soms diepe crises, blijken vaak mee te werken aan iets heel goeds. Ze vormen bijvoorbeeld ons karakter, ons leven met God, onze toewijding aan waar het echt om gaat. Ze dragen uiteindelijk bij aan gerechtigheid dicht bij huis of ver weg, en aan de eer van God's naam.
Met mij gaat het goed! Elke dag mag ik mijn steentje bijdragen aan het werk van IJM in Zuidoost Azië. Het zijn lange dagen van veel bronnenonderzoek en schrijfwerk, maar ik haal veel motivatie uit ons einddoel van het opzetten van een hulpproject voor arbeiders die zeven dagen per week, 20 uur per dag (ik kan me er bijna niets bij voorstellen, 20 uur) moeten werken onder loodzware omstandigheden en de altijd aanwezige dreiging van mishandeling of moord. Ik hoop en bid dat er – letterlijk en figuurlijk – hoop gloort aan hun horizon.
Bizar dat ik zelf zoveel vrijheid heb om van het leven hier te genieten. Vorige week zaterdag was ik opnieuw met een paar vrienden op museumjacht. Ons slachtoffer was ditmaal het National Museum of American History. Na afloop zwalkten Liam en ik min of meer doelloos over de straten van DC, langs het Capitool, het Amerikaanse Federale Hooggerechtshof, brede wegen en anonieme monumentale panden. Het is heerlijk om deze wereldstad zo in de avondschemering rustig op je in laten werken.
Buiten is het nu -10, vannacht zelfs tot -20, maar gelukkig kan ik me verwarmen aan het regelmatige contact met Wijnan en de rest van het thuisfront! Oja, de vorige keer heb ik beloofd om nog in te gaan op het Witte Huis. Dat ben ik ook zeker van plan, maar ik heb denk ik nog niet de beste verhalen over het Witte Huis gehoord. Geef me alsjeblieft nog een paar brownbag lunches de tijd...
-
20 Februari 2015 - 09:17
Janneke Nagelhoud:
Hee, prachtige verhalen om te lezen! Ik ben erg benieuwd naar het boek van Holly Burkhalter... Geweldig om te ervaren dat God overal is en werkt. En hoe! Veel succes bij alle stageactiviteiten en geniet van de mooie bezienswaardigheden. Liefs van Erik & Janneke -
24 Februari 2015 - 15:59
Eddie:
Een mooie blog weer Henri! The problem of pain. Lastig, ook bij 'externe' zaken als natuurrampen. Want dat doen wij mensen elkaar niet aan...
Zegen in al je werk! -
24 Februari 2015 - 21:04
Jan Krooneman:
Dag Henri,
Ik heb zonet gesproken met je vader. Hij vertelde dat jij bereikbaar bent op deze blog. Ik heb je verslag met veel belangstelling gelezen. Veel interessante mensen heb je al ontmoet. Ik heb het gevoel dat men daar wat uitbundiger en enthousiaster is dan hier. Nederlanders zijn door de markt genomen nuchterder, nietwaar? De winter lijkt daar ook veel strenger dan hier in Nederland, maar dat zal wel met de polaire stromingen te maken hebben? Ik hoop dat je nog een mooie en leerzame tijd hebt in Washington. Heb je ook nog foto's gemaakt? Ik kon ze nog niet vinden.
Hartelijke groeten,
Ome Jan. -
27 Februari 2015 - 23:17
Henri:
Dankjulliewel!
@Ome Jan, leuk dat je deze blog gevonden hebt. Met temperaturen van -20 en lager is het hier de afgelopen tijd inderdaad flink winter geweest. En ja, in elk geval binnen IJM zijn de meeste mensen in vergelijking met veel Nederlanders nogal gepassioneerd over hun werk, geloof, enz. Ook dat is interessant aan het leven en werken in een andere cultuur...
Hartelijke groeten thuis!
Henri -
13 Maart 2015 - 10:45
Grietje:
Wat een indrukwekkend verhaal over Holly.
En wat mooi, dat je mee mag werken om het leven van mensen mogelijk wat te verbeteren.
Deze week zag ik een documentaire over een verkrachtingszaak in Kenia..Wat een onrecht.
Erg leuk, om nu enigszins met je mee te kunnen leven en geweldig voor je dat je deze tijd mag beleven....
Ik ga weer aan het kwasten...(buitenboel verven!) groet van tante Grietje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
