Zo zijn we (niet) getrouwd

Terwijl ik hier in Amerika ben, gaat het leven in Nederland natuurlijk gewoon door. Afgelopen woensdag heb ik, deels onder werktijd, genoten van de NOS verkiezingsavond - mét het welbekende verkiezingsuitslagenscherm maar helaas zonder Herman de Schermman. Het beste nieuws dat de NOS bracht was dat de christelijke partijen een hele mooie winst hebben geboekt: zowel de SGP als de ChristenUnie hebben straks een extra Eerste Kamerzetel. Reden tot dankbaarheid!

Overdag bemande Wijnanda een stemhokje op het stationsplein in Groningen. Dit was volgens haar leuk, maar ook zwaar vermoeiend. Zij heeft dus echt lijfelijke offers gebracht voor volk en vaderland. Dank daarvoor! En dat terwijl ikzelf mijn stem niet eens uit heb kunnen brengen.

Intussen gaan ook de voorbereidingen voor ons huwelijk en onze bruiloft gewoon door. Langzamerhand transformeren vage ideeën en idealen zich via vele mailtjes en Skype-gesprekken tot concrete plannen en afspraken. Wat een bijzondere, spannende en verheugende ontwikkelingen.

Naast het volgen van het nieuws en contacten met thuis vormt het beluisteren van kerkdiensten een goede manier om met het leven in Nederland verbonden te blijven. Een administratieve stageopdracht geeft me twee á drie keer per week de tijd om – met heel veel plezier – de Doornspijkse kerkdiensten na te luisteren. Ook de GerGem en Martinikerk in Groningen komen af en toe langs. Het is waardevol om op die manier verbonden te zijn met mijn thuisgemeenten, en een geestelijk woord te horen in mijn moedertaal.

Dit betekent overigens niet dat ik hier op zondagen niets om handen heb. Integendeel. De eerste zondagen heb ik allerlei kerken in de omgeving van mijn woonadres bezocht; dat wil zeggen, kerken op een afstand van tussen de 15 en 40 minuten wandelen. Gezien de zware sneeuwval van de afgelopen weken gebeurde dit regelmatig al glijdend en glibberend – met als hoogtepunt het helpen oversteken van een oud, wankel en ongelofelijk vriendelijk mevrouwtje. Zelf ben ik maar één keer onderuitgegaan. Ik hoop dat niemand het zag.

De kerken die ik bezocht variëren qua ligging van charismatisch tot Anglicaans. Inmiddels heb ik een vaste kerkelijke basis gevonden in de Capital Life Church. Dit is een typisch Amerikaanse Baptist Church. Althans, het is precies wat ík mij vooraf voorstelde bij een dergelijke kerk. Deze gemeente hanteert niet de mij zo bekende tradities en gebruiken (dat doet geen enkele kerk hier); wel kent de gemeente qua liturgie een centrale positie toe aan lofzang, gebed en prediking. En aan koffie trouwens. Al naar gelang je persoonlijke voorkeur is er voor, tijdens en na de dienst koffie verkrijgbaar aan een barretje genaamd ‘Wakey Wakey’… Ook zoiets waar ik als Reformatorische Hollander even aan moest wennen, maar het komt in elk geval erg gastvrij over. :-)

Het valt me op dat de prediking hier erg praktisch van aard is. Het overkoepelende thema is momenteel ‘Relationships’. Zo werd er de afgelopen weken gepreekt over ‘friendship’, ‘family’, ‘marriage’ en ‘conflicts & healthy relationships’. Een centrale boodschap tijdens de preken over familie en het huwelijk kwam uit de welbekende tekst van Jozua 24:14 en 15: “Maar aangaande mij en mijn huis, wij zullen de Heere dienen.” Deze tekst sprak mij als jongeman die al over een paar maanden samen met zijn geliefde een gezinnetje hoopt te gaan vormen, ontzettend aan. In deze woorden is Jozua’s vastbeslotenheid duidelijk hoorbaar om zich samen met zijn familie volledig aan God toe te wijden. Zo is het ook mijn persoonlijke wens om straks als getrouwd stel geheel aan onze Koning toegewijd te leven – dat mogen jullie best weten.

Een andere, belangrijke les was dat als de Bijbel over familie spreekt, het altijd gaat over de lijn der geslachten. Een kenmerkend voorbeeld hiervan is de geschiedenis van het leven van Jozef. De beschrijving van deze geschiedenissen beginnen in de Bijbel namelijk als volgt: “Dit zijn Jakobs geschiedenissen. Jozef…” (Gen. 37:2). Zo zijn ook wij verbonden met de generaties voor ons. Ons leven werd en wordt beïnvloedt door de keuzes van onze voorvaders, en evenzo beïnvloeden onze keuzes vandaag de levens van de mensen om ons heen en/of ons nageslacht (zelfs van mensen die wij zelf niet zullen kennen). Een bijzondere verantwoordelijkheid.

Het mooie is dat wij het goede van ons voorgeslacht mogen voortzetten en het kwade verbreken. Het kwaad ten goede keren kan hem zitten in vele zaken, zoals het voorbeeld dat je gehad hebt van hoe je als stel of gezin met elkaar communiceert, of je ouders elkaar respect betoonden en hoog achtten of niet, en hoe je op een gezonde wijze met conflicten om kan gaan… Steek je als gevolg van je opvoeding graag je hoofd in het zand als het gaat om conflicten, dan kan je vanuit de Bijbel leren hoe een conflict op een goede manier kan worden opgelost. Wil je juist altijd ten koste van alles gelijk krijgen, dan leert de Bijbel ons gericht te zijn op hoe je de ánder kan laten winnen (Rom. 12:8 en Ef. 4:31-32). Hoe dan ook, Jozua 24 laat zien dat voor het breken met misstanden uit vorige generaties nodig is om God lief te hebben boven alles en onze naasten en geliefden als onszelf.

Nu we qua onderwerp toch in die richting zitten; tussen twee van mijn medestagiairs – die ik inmiddels echt als vrienden beschouw – lijkt een voorzichtige liefde op te bloeien. Ik weet niet welke rol het lenteweer hierin speelt, maar het is prachtig om te zien, hoewel het soms ook wel een tikkeltje ongemakkelijk is om precies tussen de geliefden in te zitten op ‘intern row’. Het doet me weer terugdenken aan de tijd dat Wijnan en ik in januari 2012 verkering kregen. Eigenlijk was dat ook een soort verkiezingstijd: ik stemde op Wijnanda, zij op mij, en ik werd de lijsttrekker, voorzitter en lijstduwer van een splinternieuwe tweemansfractie. (Ik weet alleen niet of Wijnanda dit ook zo ziet…) Januari 2012: ruim drie jaar geleden alweer. Waar blijft de tijd toch? Zo zijn we niet getrouwd, en zo zijn we ineens getrouwd.

Maar voordat het zover is eerst nog trouw mijn taken vervullen bij International Justice Mission. Een onderdeel van aankomende week is het geven van een presentatie voor een panel van personeel over mijn werk binnen de organisatie. Ik ben hier nog lang niet uitgeleerd en uitgekeken!