Goede Vrijdag in New York City

Op vier uur rijden ten noorden van Washington ligt New York City. Vorig weekend waren Liam, Tsu en ik twee dagen te gast in deze stad. We hadden het dik voor elkaar, dachten we van tevoren. We zouden donderdagmiddag vertrekken en zaterdagavond weer terugkomen, we hadden onze bustickets in de pocket, en we konden overnachten bij een vriend van Tsu die in Brooklyn woont. Gratis, die mazzel hadden wij weer.

Het verliep net even anders. Op de ochtend voor vertrek bleek dat Tsu’s kennis ons verkeerd begrepen had, en dat het toch niet mogelijk was om die avond bij hem te blijven logeren. Dus terwijl ik koortsachtig aan een opdracht werkte waarvan de deadline ongeveer gelijkstond aan de vertrektijd van onze bus naar New York, gingen Tsu en Liam in allerijl op zoek naar een alternatieve slaapplek. Het werd een hotelletje in Midtown Manhattan. Gratis was onze noodoplossing niet, maar het bleek wel een prima locatie te zijn: in dezelfde straat als het Verenigde Naties gebouw nog wel!

Onvoorziene tegenvallers zorgen dus naast stress ook voor avontuur en ‘unforeseen opportunities’.

New York City. Wat een indrukwekkende stad zeg. Ontelbaar torenhoge torens (ineens begrijp ik waar de uitdrukking vandaan komt), mensen in alle soorten en maten, loeiende sirenes… Op vrijdagochtend liepen we via de bekende Broad Street richting Downtown Manhattan. En na anderhalf uur doorstappen waren we op de plaats waar op 11 september 2001 de aanslagen plaatsvonden. Ground Zero. Terwijl ik namen las van de vele mensen die op die dag omkwamen en omhoog staarde naar de omliggende gebouwen, herinnerde ik me weer die gruwelijke beelden van instortende torens. Onwerkelijk en heel reëel tegelijkertijd. Ik dacht ook terug aan de Global War on Terror die vrijwel meteen daarop volgde, en aan de huidige situatie in Afghanistan, Irak en zoveel andere plekken waar haat en geweld nog altijd aan de orde van de dag is.

Maar staande bij de indrukwekkende monumenten kon het nieuwe One World Trade Center me bijna geen moment ontgaan. Deze toren, 126 meter hoger dan de oude Twin Towers, lijkt symbool te staan voor het menselijk (of Amerikaanse?) vermogen om er weer bovenop te komen. Zeer indrukwekkend, maar het woord ‘ongenaakbaar’ zal niet meer in mijn hoofd opkomen.

Nadat we deze gedenkwaardige plek rustig op ons in hadden laten werken, wandelden we verder richting Brooklyn Bridge, Wall Street en de kade bij het Vrijheidsbeeld. ’s Middags pakten we de metro terug naar Midtown Manhattan voor de Goede Vrijdagdienst in de kerk waar Tim Keller voorganger is. Keller preekte ditmaal niet zelf maar dat was niet zo erg, het draait niet om de predikant maar om zijn Zender. Het was een mooie Goede Vrijdagdienst op een bijzondere plek; een moment van rust en bezinning in een chaotische stad. Ter afsluiting van de dag dronken we ’s avonds nog even een biertje in een Pub aan Times Square. Onze biertjes uit Chicago smaakten prima, maar alle mensen, als New York zelf een, zeg maar, nogal drukke stad is, dan heeft Times Square absoluut ADHD. Wat een licht en kitch. We konden het er niet zo lang volhouden.

De volgende dag bezochten we “The top of the Rock” – een panoramaplatform op het dak van het Rockefellergebouw met een fenomenaal uitzicht richting Downtown Manhattan. Vervolgens pakten we de metro richting China Town, waar Liam en ik in een rustig parkje genoten van het schouwspel van tientallen bejaarde, bordspellen spelende Chinezen. Zon, fluitende vogels, een vreemde cultuur, en wij mochten erbij zijn. Prachtig.

Zaterdagavond waren we weer terug in Washington; de volgende dag was Eerste Paasdag. Als ik één moment graag met mijn geliefde(n) in Nederland had willen doorbrengen was het wel het Paasfeest. Gelukkig duurt het inmiddels nog maar ruim twee weken voordat deze wens alsnog werkelijkheid wordt.

Maar het gaat nog altijd erg goed met me hoor! Gisteravond hadden we een gezellige kampvuur avond met veel Marshmallows en sterke verhalen. Vanmiddag heb ik na de kerkdienst een fijne wandeling gemaakt door een natuurpark aan de Potomac rivier.

De afgelopen weken waren wel enigszins stressvol moet ik zeggen. Dat heeft alles te maken met het feit dat ik bovenop mijn gewone onderzoekstaken veel tijd kwijt was aan de voorbereidingen van een groot evenement dat komende week plaats zal vinden: de Global Prayer Gathering (GPG). Qua concept is het vergelijkbaar met de Open Doors Dag in Nederland. Van over de hele wereld vliegen directeuren van onze IJM veldkantoren en partnerkantoren naar D.C. voor een tweedaagse bijeenkomst die draait om gebed voor IJM. En vanuit de verste uithoeken van Amerika komen meer dan 1400 donateurs en andere geïnteresseerden toestromen om te luisteren naar de preken en verhalen van deze mensen ‘uit het veld’.

Komende week staat grotendeels in het teken van de laatste voorbereidingen voor de GPG (mijn AC Emily en ik zijn verantwoordelijk voor het organiseren van de ‘prayer rooms’ voor IJM’s kantoren in Zuidoost Azië) en van het regelen van alle lopende zaakjes tijdens de GPG. In mijn volgende blog zal ik jullie meer vertellen over alle verhalen en ervaringen die ik na afloop mee naar huis mag nemen.

Van woensdag tot en met zaterdag overnacht ik in het conferentiecentrum waar de GPG plaatsvindt. Mag ik jullie vragen mee te bidden voor inzicht bij het uitvoeren van praktische taken en het te woord staan van gasten, maar vooral dat deze gebedsbijeenkomst rijk gezegend mag worden? Voor loslating van gevangenen en vrijheid voor onderdrukten (Lukas 4:19)?

Alvast bedankt. Jullie horen weer van me.